Feiten

Werknemer vordert twee vennootschappen (hierna B.V. 1 en B.V. 2) hoofdelijk te veroordelen tot onder meer betaling van achterstallig loon, opgebouwde en niet genoten vakantie-uren en opgebouwd vakantiegeld en afgifte salarisstroken. Werknemer stelt dat zijn schriftelijke arbeidsovereenkomsten steeds met B.V. 1 zijn gesloten, maar dat B.V. 2 het loon voldeed en hem ook op verschillende momenten tegenstrijdige mededelingen zijn gedaan over wie zijn werkgever is. B.V. 1 en B.V. 2 zijn, hoewel behoorlijk gedagvaard, niet ter zitting verschenen en hebben ook niet (tijdig) om uitstel verzocht, zodat tegen hen verstek is verleend.

Oordeel

De vorderingen komen de kantonrechter (voorlopig) niet onrechtmatig of ongegrond voor. Aangezien loon van belang is om in het levensonderhoud te voorzien, is de zaak naar zijn aard spoedeisend. Met betrekking tot de gevorderde afgifte van de loonstroken heeft werknemer gesteld dat deze benodigd zijn om de uitbetaalde bedragen te controleren. De afgiftetermijn voor de loonspecificaties is op straffe van een dwangsom bepaald op één maand na betekening van dit vonnis. De onduidelijkheid wie de werkgever is komt, naar het voorlopige oordeel van de kantonrechter, voor rekening en risico van B.V. 1 en B.V. 2, zodat de kantonrechter de vorderingen (hoofdelijk) toewijsbaar acht tegen beide partijen. De wettelijke verhoging wordt gematigd tot 25%. B.V. 1 en B.V. 2 zijn grotendeels in het ongelijk gesteld, zodat zij in beginsel de proceskosten (inclusief nakosten) moeten betalen. De kantonrechter is echter van oordeel dat de proceskosten in deze zaak nodeloos zijn gemaakt, omdat verzoeken die zien op het einde van de arbeidsovereenkomst, ingeleid moeten wordenmet een verzoekschrift; in dat verzoekschrift kunnen ook daarmee verband houdende andere vorderingen worden ingediend. Werknemer had zijn vorderingen dus mee kunnen (en moeten) nemen in de separate verzoekschriftenprocedure. Daarom worden de proceskosten gecompenseerd.