Feiten

Werkneemster is op 1 augustus 2010 bij het ASz in dienst getreden. Begin 2017 kreeg werkneemster een relatie met een andere werknemer, X. Zij meldde dit aan haar leidinggevende, L. In maart 2020 is werkneemster arbeidsongeschikt geworden. In 2020 ontstond een arbeidsconflict tussen ASz en X, hetgeen tot procedures heeft geleid. Werkneemster, nog arbeidsongeschikt thuis, heeft hierover met collega’s gesproken en heeft de procedures (actief) bijgewoond. Op 21 januari 2021 adviseerde de bedrijfsarts werkneemster te re-integreren. Werkneemster is vooraf uitgenodigd voor een gesprek, maar dat gesprek is geëscaleerd en werkneemster en L hebben elkaar over en weer verwijten gemaakt. Op 25 februari 2021 heeft de bedrijfsarts mediation geadviseerd vanwege de verstoord geraakte arbeidsverhoudingen. Ook de rapportages daarna geven eenzelfde beeld. Partijen hebben gesproken over een mogelijk beëindiging en gecorrespondeerd over vermeende negatieve uitlatingen over L tegen collega’s. Mediation is uiteindelijk niet ingezet, omdat werkneemster X als vertrouwenspersoon wenste en ASz dit niet acceptabel vond. Werkneemster heeft aangifte gedaan tegen collega D voor aanranding en een klacht tegen collega B ingediend voor het niet adequaat oppakken van klachten over D. Het UWV heeft geoordeeld dat er geen sprake was van enige restverdiencapaciteit. Werkneemster heeft zich een maand later, op 6 mei 2022, volledig hersteld gemeld. ASz verzoekt ontbinding op de g-grond. De kantonrechter heeft het verzoek toegewezen, onder toekenning van de transitievergoeding. Werkneemster komt tegen de beschikking in hoger beroep.  

Oordeel

Het debat over de verstoorde arbeidsverhouding spitst zich toe op een conflict over de betrokkenheid en rol van werkneemster bij het arbeidsconflict tussen ASz en L enerzijds en X anderzijds, een uit de hand gelopen emotionele discussie daarover, en het uiteindelijk wegvallen van draagvlak binnen de afdeling P&O Beleid en Advies voor de terugkeer van werkneemster. Het niet van de grond komen van mediation speelt daarbij een rol. Het hof oordeelt dat met de openlijke uitlatingen in de procedures met X, werkneemster redelijkerwijs wist dat dit tot een vertrouwensbreuk met L zou leiden. Het betoog dat haar optreden geen haar toe te rekenen omstandigheid is, faalt. Voor het bestaan van de g-grond doet niet ter zake of werkneemster daar (ook) een verwijt te maken is. Bij deze stand van zaken lag het in ieder geval voor de hand dat L een gesprek wilde voeren voordat werkneemster weer zou beginnen met werken. Dat mediation niet van de grond is gekomen is naar het oordeel van het hof aan werkneemster te wijten, nu het in de gegeven omstandigheden onredelijk is dat werkneemster X als vertrouwenspersoon bij de mediation aanwezig wilde hebben. Werkneemster heeft de verzuimbegeleiding bovendien in negatieve zin beïnvloed door de koppeling te maken met het conflict. Verder is duidelijk geworden dat er onrust op de afdeling is ontstaan en dat het draagvlak voor werkneemster is weggevallen hetgeen ook volgt uit verklaringen. Het hof oordeelt dat sprake was van een verstoorde arbeidsverhouding. Van ernstig verwijtbaar handelen van ASz is geen sprake. Naar het oordeel van het hof kunnen de kwesties van de aanranding, de ondersteuning en het advies dat ASz volgens werkneemster aan haar had moeten bieden, evenals de zorgvuldigheid van de klachtafhandeling, in het midden blijven. Wat daar ook van zij, een causaal verband tussen deze kwesties en de ontbinding van de arbeidsovereenkomst ontbreekt. Ook voor het overige (het vermeend grovelijk schenden van re-integratieverplichtingen en het bewust aansturen op een onwerkbare situatie) is het hof van oordeel dat geen sprake is geweest van ernstig verwijtbaar handelen.