Appellant is als schoonmaker/chauffeur werkzaam geweest en heeft zich op 8 december 2005 ziek gemeld in verband met nekklachten. Met ingang van 8 december 2005 is aan hem een ZW-uitkering toegekend door UWV. Bij besluit van 12 mei 2006 is de ZW-uitkering ingetrokken, omdat appellant niet meer wegens ziekte of gebreken ongeschikt was voor het verrichten van zijn arbeid. Het bezwaar tegen dit besluit is ongegrond verklaard. UWV heeft vastgesteld dat appellant geen recht op een WIA-uitkering heeft. Het bezwaar en beroep worden ongegrond verklaard. UWV heeft in dat besluit vermeld het bezwaar tevens op te vatten als een verzoek om terug te komen van het besluit van 12 mei 2006. UWV besloot dat niet wordt teruggekomen van het besluit van 12 mei 2006, omdat er geen sprake is van nieuwe feiten of omstandigheden. Het bezwaar en beroep van appellant slagen niet. De rechtbank is tot het oordeel gekomen dat uit de beschikbare medische stukken niet is gebleken dat de psychische gesteldheid van appellant sinds het besluit van 12 mei 2006 is gewijzigd. Er is geen sprake van nieuw gebleken feiten of veranderde omstandigheden. De wijze waarop UWV van die bevoegdheid gebruik heeft gemaakt kan de beperkte rechterlijke toets doorstaan. Appellant heeft in hoger beroep de gronden van beroep grotendeels herhaald, hij is van mening dat zijn psychische klachten ten onrechte nooit zijn betrokken bij de beoordeling van zijn geschiktheid voor zijn werk.

De Centrale Raad van Beroep oordeelt als volgt. De in de aangevallen uitspraak vermelde toets in dit geding wordt onderschreven. Daaraan wordt toegevoegd dat, zoals bijvoorbeeld is overwogen in ECLI:NL:CRVB:2015:1, onder nieuw gebleken feiten en veranderde omstandigheden in de zin van artikel 4:6 Awb ook worden verstaan feiten of omstandigheden die na het eerdere besluit zijn voorgevallen, maar die niet voor dat besluit konden worden aangevoerd. Nieuw gebleken feiten zijn ook bewijsstukken van al eerder gestelde feiten of veranderde omstandigheden, als deze bewijsstukken niet eerder konden worden overlegd. De gegeven diagnose (een ernstige depressieve stoornis met psychotische kenmerken en een paranoïde persoonlijkheidsstoornis) die op zich als een nieuw gegeven is te beschouwen, kan niet als een nieuw feit in de zin van artikel 4:6 Awb worden aangemerkt. Een groot deel van de medische stukken is op verzoek van appellant vernietigd. Met de stukken die nog wel voorhanden waren, heeft de verzekeringsarts ten tijde van de eerste aanvraag rekening gehouden bij de beoordeling van de psychische klachten en de problemen waarmee appellant te kampen heeft. Ook de nieuwe gegevens zijn bestudeerd. Vervolgens heeft UWV zich op het standpunt gesteld dat de nadere diagnose geen aanleiding geeft terug te komen van de in mei 2006 genomen beslissing. Het gaat immers om de beperkingen voor het verrichten van arbeid en niet om de diagnose zelf. Er zijn onvoldoende aanknopingspunten om tot een ander oordeel te komen. De Raad is met de rechtbank van oordeel dat UWV geen aanleiding hoefde te zien om terug te komen van het besluit van 12 mei 2006.