Het feit dat tussen het incident op 20 juni 2011 en de feitelijke ontslagdatum 1 februari 2012 iets meer dan zeven maanden zijn verstreken, maakt niet dat aan het ontslag geen subjectieve dringende reden ten grondslag ligt.

Hoewel de dagloonvaststelling voor appellante niet gunstig uitwerkt, is deze het gevolg van correcte toepassing van het Dagloonbesluit.

Vakbond kan zich niet beroepen op hoofdstuk IV van de WW – in het kader van gemaakte advocaatkosten voor de faillissementsaanvraag van werkgever – wegens de omstandigheid dat zij geen werknemer is.

Het begrip starter/herintreder in artikel 6 Dagloonbesluit moet restrictief worden uitgelegd.

De stelling dat de re-integratie-inspanningen van werkgeefster uitsluitend wegens de beperkte duur onvoldoende zijn geweest, houdt geen stand.

Incidenteel hoger beroep is niet beperkt tot die onderdelen van de rechtbankuitspraak waartegen het (principaal) hoger beroep is gericht. Met dit oordeel sluit de Raad zich aan bij de rechtspraak van de HR en de ABRvS.

Verwijtbare werkloosheid. Het hardnekkig weigeren te voldoen aan redelijke bevelen of opdrachten die door of namens werkgeefster zijn verstrekt vormt zowel objectief als subjectief een dringende reden voor ontslag.

Doorwerking WW-maatregelen in het WIA-dagloon. Het verlagende effect op het dagloon als gevolg van de toepassing van artikel 16 lid 4 het Dagloonbesluit, is een criminal charge in de zin van artikel 6 van het EVRM.

Het bedrag aan uitbetaalde niet genoten vakantiedagen wordt buiten beschouwing gelaten bij de vaststelling van het dagloon, aangezien appellant niet heeft aangetoond dat het bedrag vorderbaar was in het refertejaar.

Appellante voldoet niet aan de verplichting op grond van artikel 25 WW door werkhervatting te melden bij de sociale dienst van de gemeente in het kader van een aanvullende bijstandsuitkering in plaats van bij UWV. Het gemitigeerde boetebeleid voor de groep van zogenoemde zelfmelders is niet van toepassing.