Gezien het feit dat de arbeidsongeschiktheid van ex-werkneemster voortkomt uit dezelfde ziekteoorzaak als die op grond waarvan zij arbeidsongeschikt was voor haar werk bij werkgeefster, komt de WGA-uitkering voor rekening van werkgeefster (eigenrisicodrager).

UWV heeft ten onrechte geoordeeld dat appellante wegens het niet verlengen van haar arbeidsovereenkomst met gewijzigde arbeidsvoorwaarden door eigen toedoen geen passende arbeid heeft behouden. Zodoende is niet vast komen te staan dat appellante verwijtbaar werkloos is geworden.

Niet-ontvankelijkheid wegens ontbreken procesbelang. Wegens werkhervatting kan het beoogde resultaat, toestemming voor een proefplaatsing met behoud van WW-uitkering, niet meer worden bereikt.

Appellant treft geen verwijt van werkloosheid gezien zijn medische toestand.

Dat de keuze om managers voortaan in te huren met tussenkomst van een management B.V. is ingegeven door fiscale of arbeidsrechtelijke overwegingen maakt niet dat aan voornoemde constructie bij de beoordeling van de verzekeringsplicht geen betekenis toekomt. Beroep op gelijkheidsbeginsel slaagt evenmin.

Het begrip ‘bijzonder geval’ in de zin van artikel 62 lid 3 WW moet restrictief worden uitgelegd. Dat appellante ervan uit is gegaan dat zij pas een aanvraag tot overname van de betalingsverplichtingen kon indienen nadat zij alles in het werk had gesteld om het vonnis van de kantonrechter tot een loonvordering te krijgen, komt voor haar rekening en levert geen grond op om een bijzonder geval aan te nemen.

Bepalend voor vaststelling van het maatmaninkomen is het feitelijk genoten inkomen dat betrokkene ontving voor het intreden van arbeidsongeschiktheid. Werknemer heeft werkgeefster niet gemaand tot betalen van cao-loon waardoor het niet betaalde cao-loon niet in aanmerking kan worden genomen bij de vaststelling van het maatmaninkomen.

Een (ambtshalve) beslissing om geen loonsanctie op te leggen, is een besluit in de zin van artikel 1:3 Awb waartegen op grond van artikel 7:1 Awb de mogelijkheid van bezwaar openstaat. De rechtbank heeft ten onrechte geoordeeld dat de in bezwaar genomen beslissing om geen loonsanctie op te leggen aangemerkt moet worden als een nieuw primair besluit.

Dat de werkzaamheden van appellant tijdelijk waren en de inkomsten hieruit op zijn Wwb-uitkering werden gekort, neemt niet weg dat het gaat om werkzaamheden als werknemer in de zin van artikel 6 lid 1 Besluit dagloonregels werknemersverzekeringen, zodat deze bij de berekening van het dagloon in aanmerking genomen dienen te worden.

Er bestaan voldoende aanknopingspunten om bij de beoordeling van de aanspraak op een ZW-uitkering het bestaan van een tweede dienstbetrekking voor bepaalde tijd naast een eerder tot stand gekomen dienstbetrekking voor onbepaalde tijd aan te nemen.