Besluit van UWV dat appellant geen recht heeft op WIA-uitkering ontbeert een deugdelijke medische onderbouwing, aangezien de door de Raad geraadpleegde deskundige meer beperkingen dan UWV heeft aangenomen. UWV wordt opgedragen gebrek te herstellen.

UWV neemt terecht standpunt in dat appellante geen recht heeft op een IVA-uitkering. Dat behandeling achteraf gezien geen/minder verbetering heeft gebracht dan op datum in geding was te verwachten, is op zichzelf geen grond om oordeel verzekeringsarts voor onjuist te houden.

Dat aan appellant ontheffing van de sollicitatieverplichting is verleend als bedoeld in de Participatiewet, kan niet leiden tot oordeel dat appellant meer dan 35% arbeidsongeschikt is. Nadelige gevolgen terugvordering voorschotten op WIA-uitkering vanwege schuldsaneringstraject leveren geen dringende reden op.

Appellant heeft zodanig inkomen uit hennepteelt gehad dat de WAO-uitkering terecht op nihil is gesteld en (deels) is teruggevorderd. Schending van de inlichtingenverplichting heeft tot benadeling UWV geleid. Geen grond voor matiging boete.

Correcte vaststelling van het dagloon van de werknemer die bij aanvang van het refertejaar jonger is dan 23 jaar. Aftopping tot minimumloon behorend bij de leeftijd van de werknemer is niet in strijd met het loondervingsbeginsel.

Besluit UWV weigering WIA-uitkering berust niet op een deugdelijke motivering, nu daaraan ten onrechte ten grondslag ligt dat appellante in verband met psychische beperkingen niet in staat was haar eigen maatgevende functie uit te oefenen.

Bepalend voor vaststelling van het maatmaninkomen is het feitelijk genoten inkomen dat betrokkene ontving voor het intreden van arbeidsongeschiktheid. Werknemer heeft werkgeefster niet gemaand tot betalen van cao-loon waardoor het niet betaalde cao-loon niet in aanmerking kan worden genomen bij de vaststelling van het maatmaninkomen.

De door UWV aangevoerde bedenkingen tegen het rapport van een onafhankelijke deskundige vormen geen aanleiding voor de Raad om het rapport niet te volgen.

Tijdelijke vermindering van het aantal uren dat appellante binnen kantooruren kan werken als gevolg van een revalidatietraject leidt niet noodzakelijkerwijs tot een urenbeperking. Uit de FML blijkt niet dat zij beperkt is voor het werken buiten kantooruren. Vereist is dan wel dat de aan de schatting ten grondslag gelegde functies wisselende diensten kennen.

Omstandigheden van het geval geven voldoende en ondubbelzinnige indicatie voor het bestaan van een reële en volledige arbeidsongeschiktheid bij aanvang van de verzekering. WIA-uitkering terecht geweigerd.